DANIŞAN GÖRÜŞÜ 61
Bütün akşam esneyip durdum ama erken uyuyamadım, içimde bir heyecan vardı, sevinçli bir heyecan
Biliyor musunuz, dediğiniz gibi oldu, minibüse bindim, bir baktım, omuzlarım dik. Öyle şaşırdım ki!
Şimdi dünden beri izliyorum kendimi; omuzlar dik, göğüs dışarı. Eskiden öyle dik durmaya çalışınca sırtıma ağrılar girerdi, duramazdım o pozisyonda. Şimdi dünden beri omuzlarım dikleşmiş durumda ve duygu olarak da boğazımdaki yumru ve yüreğimin üstündeki taş kalkmış gibi hissediyorum, hafiflemiş hissediyorum.
Eskiden umutlu hissetmeye çalışınca kendimi kandırıyormuşum gibi geliyordu, umutlu hissin peşinden hemen 'ama' geliyordu. Şimdi o 'ama' hissi uzakta duruyor. Görelim bakalım hissi var.
Ben istersem olur hissi gelip oturmuş gibi kapıma. Ve istiyorum da. :) Öyleyse olma yolunda değil mi her şey :) Benim son durumlar böyle çok teşekkür ederim. Gerçek umut hissini ilk defa göğsümün içinde hissetmek çok güzelmiş.