Filozof Descartes “ Düşünüyorum öyleyse varım “ diyerek varlığını düşünebilmesi ile tanımlamış ama aslında egonun kökenini bulmuştu. Bugün artık biliyoruz ki gerçek varlığımız düşüncelerimiz olsa da olmasa da vardır. Kendini düşünmekle var eden yalnızca egomuzdur. Düşüncelerimize kapılmamayı, onlara aldırış etmemeyi öğrendiğimiz zaman, bilincimiz yükselir, giderek egonun etkisinden kurtulup gerçek benliğimize ulaşırız ve huzuru bulmamızın yolu da buradan geçer.

 

  

Bir plan, program yapmak, ya da bir sorunumuzu çözmek için tabii ki düşünmemiz gerekir. Bu normal ve sağlıklıdır.

 

  

Ama biz hiç düşünmemiz gerekmeyen zamanlarda da düşünüyoruz. Daha doğrusu her zaman düşünüyoruz. Düşünmeden duramıyoruz. Eckhart Tolle'nin dediği gibi: Bir tür düşünme hastalığına tutulmuş gibiyiz. Zihnimiz hiç susmuyor ve biz zihnimize doluşan bu gereksiz düşüncelere kapılarak hayatı kendimize zindan ediyoruz. İşin kötüsü düşüncelerimiz çoğu zaman olumsuz şeyler üzerinde odaklanıyor. Ve bu olumsuz düşünceler de korku, endişe, suçluluk duygusu gibi negatif duygular üretmemize sebep oluyor. Negatif ya da pozitif her türlü düşüncenin farkında olma alışkanlığı geliştirdiğimizde huzuru buluruz.

 

  

Düşünce denizinde boğulmaktan kurtulabilmek için ilk önce düşüncelerimize dikkat etme alışkanlığı geliştirmeliyiz. Bu çalışmadan sonuç alabilmek için azimle her gün zaman ayırmamız gerekir. Şunu da söyleyeyim bunu yapmak için harekete geçtiğinizde yine düşünceleriniz, sizin bunu yapmanıza engel olabilmek için elinden geleni ardına koymayacaktır. Engelleri aşın ve kendinizi bir yatağa ya da kanepeye atın.

 

  

Çalışmayı yapmak için günde 10 dakika rahat bir yere uzanın ve nefesinize konsantre olun alıyorum veriyorum, alıyorum, veriyorum. Rahatlayın, sonra aklınıza ilk gelecek olan düşünceyi beklemeye başlayın.

 

  

Gelen düşünceyi yalnızca izleyin ama yalnızca izleyin film seyreder gibi yargısız ve yorumsuz. Diyelim ki ilk gelen düşünce “ sevgilim beni bu saate kadar neden aramadı? ” Şimdi size düşünce denizinde boğulma örneği vereceğim. Bu ilk düşünceden sonra: “ Acaba benden artık hoşlanmıyor mu? “ “ Beni eskisi gibi sevmiyor mu? “ “Ayrılmak mı isteyecek? “ Ya beni bırakırsa? “ “ Ayrılırsak ben yalnız ne yaparım? “ “ Başka kimse beni onun gibi sevemez. “ “ Ben bir başkasını onu sevdiğim kadar çok sevemem. “ gibi yüzlerce düşünce gelerek olumsuz duygular üretmenize neden olur ve siz düşünce denizinde boğulmuş olursunuz.

 

 

Ama düşünceleri izlemede kalmayı başarırsanız yani ilk düşünceyi ve ondan sonra gelen her düşünceyi de duygusuna kapılmadan, yalnızca aklınızdan gelip geçmelerine izin vererek izlemeyi başarırsanız, düşünceler sizi etkileri altına alıp boğmayı başaramazlar. İzlerken düşünceye odaklanmak ve etkisine kapılmak yerine, iki düşünce arasındaki boşluğa odaklanın, o boşlukta beklemede kalın, gelecek olan bir sonraki düşünce için dikkatinizi kaybetmeden tetikte kalın. Zihnimiz çok kurnazdır. Sizin düşünceye kapılmadığınızı gördüğünde delirmiş gibi bir geçmişten, bir gelecekten düşünce getirmeye başlar. Hiç istifinizi bozmadan yalnızca izlemede kalın. “ Şu anda geçen düşünce bu “ diyerek düşüncenin geçisini izleyin. Hiçbir yargıda bulunmayın. Neden böyle aptalca şeyler düşünüyorum diye kendinize kızmayın, çünkü bu da düşünceye düşmenize neden olur. Yargısız ve duygusuzca yalnızca izlemede kalın. Her gün 10 dakika bunu yapmaya devam ettikçe gün içinde de her hangi bir işle uğraşırken aklınızdan geçen düşünceleri izlemeyi öğrenmeye başlayacaksınız. Siz izledikçe düşünceler daha azalacaklar ve aradaki huzur dolu sessizlik daha da artacak. Sonunda bir gün aniden Hiçbir şey düşünmeden durabildiğinizi görüp şaşıracak ve sevineceksiniz. Ve sonra bunun dünyada olabilecek en güzel ve huzur verici şey olduğunun farkına varacaksınız.

 

  

Hepinize huzur dolu bir zihin diliyorum. Sevgiyle...

 

  

Özlem Hatipoğlu