"Öfkelenince WhatsApp'tan uzun uzun mesajlar yolluyorum, sonra yazdıklarıma pişman oluyorum,

saçma sapan şeyler yapıp ilişkimi zora sokuyorum; sonra kendime çok kızıyorum." Bunlar seanslarımda sık duyduğum cümleler.

Dün bir cafede otururken yan masadaki konuşmaya kulak misafiri oldum.

Aslında kulak misafiri de denemez çünkü oldukça yüksek, neredeyse tüm cafedekilerin duyacağı bir ses tonuyla, bir kadın kendini anlatmaya çalışıyordu, karşısındakilere.

Kocasının evlilikleri boyunca kendisini kapı dışarı çıkartmadığını, giyim kuşamına sürekli karıştığını, kendisinin çalışmasına i...

Devamı...

Anneniz size hangi şartlar altında hamile kaldı? Doğum anınız nasıldı?

Hayatımızın başlangıç anı, tüm hayatımızda etkisini gösterir. Bebeğin bilinçaltı, henüz rahimdeyken kayıt yapmaya başlar.

En güzel yıllarımızı yaşarken bunun hiç farkında olmayız ve geçip gittikten sonra geriye baktığımızda hayatımızın en güzel yıllarıymış meğer deriz.

Yaşarken farkında olmak ve kıymetini bilmek gerek, eski yıl hesabınızı yaparken hep olumsuzluklara odaklanmayın, mutlaka güzel şeyler, hatta çok güzel şeyler de oldu ve onları hatırlayıp giden yılı sevgiyle uğurlayın.

Mutsuzsan, gel nasıl sürekli mutlu olduğumu anlatayım sana:

Kafana taktığın o küçücük dertleri nasıl artık kafama takmadığımı anlatayım...

Emekli olup sakin bir ege kasabasında huzurla yaşama hayali var ya ben o sakin kasabada mutlu olamam.

Siz olursunuz belki çiftçilikten ya da balıkçılıktan sonsuz bir haz alıyorsanız, domatesleri salça yapmayı, biberleri güneşte kurutmayı, zeytinleri kırmayı seviyorsanız, belki olursunuz ama ben olamam.

Hani çok istiyorsunuz ya 3. gözüm açılsın, sezgilerim açılsın, olacakları bileyim, düşünceleri okuyayım diye.

Bunlar kendinize doğru aldığınız yolda zamanla zaten açılacak olan özellikler.

Yeni taşınmış olan bir arkadaşıma gitmiştim, baktım salonda orta sehpa yok.

“Evinize orta sehpa haczi geldi, bir tek sehpayı mı alıp gittiler?” dedim, gülüştük. Sonra bu espri onlara her gittiğimde aramızda tekrarlanır oldu.

Bugün iki arkadaşım uğradılar, bir yere daha gidip sonra bana geri geleceklerdi.

Ben de bamyacımın oradan geçeceklerini bildiğimden gelirken bana bamya almalarını rica ettim, “Olur.” dediler.

Medyada ilk gün çıkan haberlerden anladığım kadarıyla Vatan Şaşmaz'ın öldürülmesi

“Onu çok seviyorum, o da beni sevsin, bana geri dönsün.” düşüncesinin takıntı olmuş ve eyleme dönüşmüş halidir.

En güzel duam: Allah hepinize şükürden ağlamayı nasip etsin. Geçen gün bana yine oldu.

Bazen ümitsizliğe kapıldığınızı biliyorum sanki her şey kötüye gidiyor, hiç iyi bir şey olmuyor. Çocuklar ölüyor, her yerde ölüm var, savaş var, açlık var ve hiç bitmeyecek gibi.

Fark ettiğim bir şey var; yaşları 30 u geçmiş ve evlenmemiş kadınların büyük bir kısmı utanarak “Bekarım.” diyorlar.

Bekarlık utanılacak bir şey değil, evlenmiş olmak da övünülecek bir şey değil.

Geçen ay çocuklarımla tatile gittim. Bir sabah otelde neşeyle sohbet edip kahvaltımızı ederken aniden;

“ÇOCUĞUMU BULAMIYORUM, ÇOCUĞUMU BULAMIYORUM!” diyen bir kadın feryadı duyduk.

Bütün başlar o tarafa döndü, havuz tarafından yalpalayarak ve bağırarak gelen anneyi gördük.

Devamı...

Bazen “Hocam bu değersizlik duygusu nasıl geçer?” diye soruyorlar

ve istiyorlar ki ben buradan üç cümle yazayım ya da bir parmak şıklatayım şu değersizlik duygusu bitip gitsin.

Bilinçaltınızdaki para ile ilgili kayıtlar hayatınıza giren paranın miktarını belirler.

Siz “Parayı seviyorum.” derken, acaba bilinçaltınız bu konuda ne söylüyor?

Bana seansa gelen herkesten geri bildirim isterim. Bazı kişiler sevinerek hemen yazar ve isimleri ile yayınlamama izin verir,

bazı kişiler ise (izinleri olmadan isimlerini yayınlamayacağımı söylememe rağmen) yazmak istemez; hikayelerinden tanıdıklarının kim olduklarını anlayacağı endişesi taşırlar, ben de onların özeline saygı duyarım.

Bir yakınımızı, sevdiğimizi, kaybettiğimizde bizden bir şeyler eksilir sanki.

O zamana kadar hep onunla birlikte süreceğini düşündüğümüz hayatımızda aniden koca bir boşluk açılır.

Bilinci henüz bizim kadar yükselmemiş olanların konuşmaları bize eski tadı vermemeye başlar.

Kendimiz gibi olan insanları arar ve onlarla bir şekilde karşılaşıp yeni dostluklar oluşturmaya başlarız.

Kararsızlık bizi yiyip bitiren, enerjimizi tüketen bir durum. Yapayım mı yapmayayım mı, diye düşünüp dururken bir bakarız ki yorgun düşmüşüz.

Bazen de düşünmekten o kadar sıkılırız ki karar vermeyi sonraya erteleriz.

2016 hiç parlak geçmedi, hepimizin içi karardı ölümler, patlamalar, bombalar, kazalar, yangınlar...

Kötü haberlerin ardı arkası kesilmedi, yüzümüz gülmez oldu, sevinecek şey bulamaz, mutlu olmaktan utanır olduk...